Choroszcz to miasto w woj. podlaskim, w powiecie białostockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Choroszcz. Osadnictwo na tym terenie istniało już w średniowieczu, lecz rozwój osady, a później miasta, nastąpił na przełomie XV i XVI wieku, kiedy to tereny stały się własnością Iwana Chodkiewicza, a później jego syna Aleksandra. To właśnie Aleksander zajął się na szeroką skalę zagospodarowaniem swoich włości. W 1709 r. właścicielem dóbr choroskich został Jan Klemens Branicki. Ufundował wiele budowli w mieście, m.in kościół i klasztor dominikanów.

Branicki wybudował również na pod miastem swoją letnią rezydencję, która była uzupełnieniem jego głównej siedziby w Białymstoku. Pałac został zbudowany na sztucznej wyspie otoczonej kanałami oraz 25-hektarowym parkiem. W XIX wieku rezydencja przeszła na własność fabrykanckiej rodziny Moes. W 1915 roku pałac spłonął i od tamtego czasu popadał w ruinę. Dopiero w latach 60-tych XX wieku podjęto decyzję o jego odbudowie. W zrekonstruowanych wnętrzach otwarto w 1973 roku stałą ekspozycję wnętrz pałacowych. 

 

 

Klasycystyczny budynek pałacu, wybudowany na planie prostokąta, posiada jedno piętro oraz poddasze. Od frontu znajduje się ryzalit zwieńczony tympanonem z herbami: po lewej Ciołek Izabeli Poniatowskiej (żony Jana Klemensa Branickiego i jednocześnie siostry króla Stanisława Augusta Poniatowskiego), po prawej Gryf Jana Branickiego. 

Pałac otacza park poprzecinany kanałami na planie krzyża, wzdłuż których ciągną się alejki. Przez kanały przerzucone są mostki, więc można swobodnie przedostać się z jednej strony na drugą. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wystrój pałacu oraz jego wyposażenie nie są oryginalne. Nawiązują jednak do stylu z XVIII wieku, czyli lat największej świetności rezydencji. Stała ekspozycja prezentująca wnętrza pałacowe zlokalizowana jest na parterze budynku. 

Pierwsze pomieszczenie do którego wchodzimy to sień. To tutaj umieszczona została kasa biletowa. Oryginalności pomieszczeniu nadaje figura Murzyna trzymającego latarnię. Ponadto zostały tutaj ustawione masywne meble dębowe. Uwagę zwraca popularna szafa zwana „gdańską”. 

 

 

 

 

Pierwsze pomieszczenie na trasie zwiedzania to garderoba. Wśród umieszczonych tutaj sprzętów warto zwrócić uwagę na praskę, czyli mebel skrzyniowy z kilkoma szufladami, pokryty dekoracyjną intarsją (intarsja to tworzenie obrazu przez wykładanie powierzchni drewnianych innymi gatunkami drewna). Uwagę zwraca również jedwabna makata wykonana w słynnej manufakturze Potockich w Buczaczu. 

Kolejnym pomieszczeniem jest pokój Jaśnie Pana. W XVIII wieku pełnił rolę sypialni pana domu, a także służył do pracy i przyjmowania gości. Warto zwrócić uwagę na sekreterę z otwieraną płytą służącą do pisania. 

 

 

 

 

 

 

Przedpokój, w bordowym kolorze, pełnił w dawniejszych czasach rolę poczekalni. Prezentowane tutaj meble nawiązują do stylu Ludwika XV. 

Z przedpokoju wchodzi się do salonu. To największa sala w pałacu. Utrzymana w zielonej kolorystyce, była najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem. Meble nawiązują do stylu Ludwika XVI. Warto zwrócić uwagę na dwa duże obrazy przedstawiające właścicieli pałacu: Jana Klemensa Branickiego oraz Izabelę z Poniatowskich Branicką. 

 

 

 

 

 

 

Pomieszczenie utrzymane w czerwonej kolorystyce to pokój Jaśnie Pani. Była to sypialnia pani domu, przyjmowała również tutaj gości. Meble utrzymane są w stylu Ludwika XVI. W przeszklonej szafce została zaprezentowana porcelana ze słynnych europejskich wytwórni. Na ścianach zawisły portrety Izabeli oraz jej brata, Stanisława Augusta Poniatowskiego. 

Ostatnie, niewielkie pomieszczenie, to gabinet. Pełnił rolę pokoju wypoczynkowego. 

 

 

 

 

Warto odwiedzić Choroszcz i zwiedzić letnią rezydencję Jana Klemensa Branickiego. Piękny, nieduży pałac, uroczy park poprzecinany kanałami wypełnionymi wodą, pozwolą odpocząć od zgiełku dnia codziennego. Warto również zajrzeć na rynek i przysiąść na chwilę na jednej z ławeczek. POLECAM!!!