Łaziska to wieś położona w woj. śląskim, w pow. wodzisławskim, w gminie Godów. Jej początki sięgają średniowiecza. Z powodu braku dokumentów źródłowych, nie można stwierdzić dokładniejszej daty jej powstania. Od końca XV wieku aż do XIX wieku, Łaziska należały do Wodzisławskiego Państwa Stanowego. Najcenniejszym zabytkiem na jej terenie jest drewniany kościół pw. Wszystkich Świętych. 

Dokładna data budowy kościoła nie jest znana. Na ogół przyjmuje się, że świątynię wzniesiono w latach 1466-1467. Wskazują na to badania dendrologiczne drewna użytego do budowy kościoła. Strzelistość budowli sugeruje, że została wzniesiona w stylu gotyckim. Najstarszą częścią jest prezbiterium i nawa wzniesione w konstrukcji zrębowej. Wieża, w konstrukcji słupowej, została dobudowana prawdopodobnie w 1507 r. Nawa ma plan zbliżony do kwadratu, węższe prezbiterium zamknięte jest trójbocznie. Do prezbiterium została dostawiona murowana zakrystia.  Całość otoczona jest sobotami. 

 

 

We wnętrzu kościoła warto zwrócić uwagę na późnobarokowy ołtarz główny. Został on przerobiony ze starszego, XVI-wiecznego ołtarza, który miał formę tryptyku. Centralną jego część zajmuje późnogotycka figura Matki Bożej z dzieciątkiem, będąca elementem pierwotnego ołtarza. Również dwa skrzydła boczne są zachowanymi pozostałościami XVI-wiecznego tryptyku. Owe skrzydła posiadają z jednej strony rzeźby, z drugiej malowidła świętych. Na ogół odwrócone są rzeźbami w stronę kościoła, tylko w Wielkim Poście odwracane są obrazami w stronę wiernych.

I tak, na lewym skrzydle zostali namalowani: na górze św. Mikołaj z Miry (legendarne przekazy mówią, że urodził się ok. 270 r., a zmarł 6 grudnia między 345 a 352 r.), u dołu św. Edward (król Anglii ur. ok. 962 r, zm. 18 marca 978 r.). Na awersie umieszczono rzeźby: na górze św. Katarzyny Aleksandryjskiej (ur. 278 r,, zm. 305 r.), na dole św. Małgorzaty (zm. ok. 304 r.). Na prawym skrzydle widnieją przedstawienia: u góry św. Wawrzyńca (ur. 31.12.225 r., zm. 10.08.258 r.), u dołu św. Sebastiana (zm. w 288 r. lub 304 r.). Rzeźby na awersie przedstawiają: na górze św. Barbarę (ur. 273 r., zm. 306 r.), na dole św. Dorotę (ur. 279 r., zm. 6 luty 311 r.).

Ołtarz wieńczy owalny obraz nawiązujący do wezwania kościoła, czyli przedstawiający Wszystkich Świętych. Na górze przedstawieni zostali Bóg Ojciec oraz Syn Boży siedzący na obłoku. Poniżej umieszczonych zostało kilka grup świętych siedzących lub stojących na obłokach. Na pierwszym planie zostali umieszczeni najbardziej znani święci Kościoła, natomiast bardziej z tyłu rzesze bezimiennych świętych. 

Bo bokach ołtarza umieszczono figury, po lewej św. Mikołaja, po prawej św. Jana Chrzciciela. 

 

 

W kościele znajdują się jeszcze dwa, neogotyckie, pochodzące z połowy XIX wieku, ołtarze boczne. Ten po lewej został poświęcony św. Antoniemu Padewskiemu, którego rzeźba znajduje się w centralnej części ołtarza. Po bokach umieszczono dwie figury świętych, których nie potrafię zidentyfikować. Ołtarz po prawej stronie poświęcony został św. Barbarze trzymającej w prawej ręce księgę i kielich, w lewej miecz. Po bokach znajdują się figury Najświętszego Serca Maryi (po lewej) i Najświętszego Serca Pana Jezusa (po prawej). U dołu ołtarza umieszczono figurę Maryi, nawiązującą do Zaśnięcia Bogurodzicy. 

Warta uwagi jest również późnobarokowa, datowana na pierwszą połowę XVIII wieku, ambona. Jej korpus oraz balustradę zdobią postacie biblijne. Na koszu został ukazany Mojżesz z tablicami, na których znajduje się dziesięć przykazań, oraz Jezus w Ogrójcu ze śpiącymi apostołami. Na balustradzie przedstawiony został śpiący Jakub, któremu przyśniła się drabina sięgająca nieba, po której schodzili i wchodzili aniołowie. Baldachim ambony został zwieńczony postaciami Jezusa Dobrego Pasterza oraz ewangelisty, św. Marka, któremu towarzyszy lew, będący jednym z jego atrybutów. Spodnią część baldachimu zdobi wyobrażenie Ducha Świętego w postaci gołębicy. 

Warto przyjrzeć się również drewnianej chrzcielnicy w stylu barokowym, pochodzącą z XVIII wieku. Jej pokrywę zdobi scena Chrztu Jezusa w Jordanie. 

 

 

Prawdziwą perełką kościoła w Łaziskach są malowidła ścienne. Renesansowa polichromia datowana jest na rok 1560. W prezbiterium uwagę zwracają sceny Męki Pańskiej oraz Zmartwychwstania. W nawie umieszczono sceny ze Starego i Nowego Testamentu, m. in. Zwiastowanie, zabójstwo Abla przez jego brata Kaina i wiele innych. Obok scen biblijnych umieszczono postacie fundatorów i rycerzy. 

Przy ścianach znajdują się figury św. Anny z małą Maryją oraz św. Teresy od Dzieciątka Jezus. 

Na ścianie prezbiterium warto zwrócić uwagę na owalny obraz przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Obraz ten znaleziono w ołtarzu głównym podczas jego renowacji. Tym samym wyjaśniła się zagadka, dlaczego parafia obchodzi dwukrotnie odpust, raz 15 sierpnia (święto WNMP) i drugi raz 1 listopada (Wszystkich Świętych). 

 

 

Wnętrze kościoła w Łaziskach można zwiedzić bezpośrednio przed mszą lub po mszy. Świątynia warta jest zobaczenia. Gorąco polecam!!!